خبر بسیار ناگهانی بود دکتر محمدرضا مختارزاده استاد پیشکسوت دانشگاه علم و صنعت ایران دار فانی را وداع گفت و  آسمانی شد. باز این جمله‌ی مهم را که در رسای یکی از عزیزانم گفته بودند به‌یاد آوردم که وقتی که خبر از غروب وجودش آوردند یادش طلوع کرد. اگرچه اصلاً از یادش در این دوران 30 ساله ذره‌ای کاسته نشده بود و دانشجویانم شاهدند که در هر کلاسی یاد و خاطره‌اش را رنده نگه داشته‌ام.  بی‌شک اگر کسی دهه‌های ‌60 و 70 و 80 را در دانشگاه علم و صنعت ایران دانشجو بوده باشد، اگر در رشته مهندسی درس خوانده و  خوش‌شانس باشد درسی را با ایشان داشته است. او برای رشته‌های مهندسی دو درس معادلات دیفرانسیل و ریاضی مهندسی را تدریس می‌نمود.  سال 63 ریاضی کاربردی دانشگاه علم و صنعت پذیرفته شدم. یکی از دروسی که در نیم‌سال اول گرفتم درس مبانی ریاضیات بود. استادش دکتر محمدرضا مختارزاده بود. مردی بسیار جدی با سبیلی خاص و بور هیکل ورزشکاری و آن موقع حوالی جهل ساله بود. کاپشن خلبانی به تن می‌کرد و اصلا نمی‌شد از لهجه‌اش تشخیص داد که تهرانی نباشد. اصالتاً اهل ماکو و به قولی آذری بود. شاگرد دوره چهارم موسسه ریاضیات دکتر مصاحب بود و همدوره‌ای دکتر قهرمانی.  برای ادامه تحصیل در قبل از انقلاب هم‌چون سایر فارغ‌التحصیلان موسسه ریاضیات عازم کشور انگلستان شد و در دانشگاه برونل انگلیس در رشته آنالیز عددی مشغول به تحصیل شد. با شروع شلوغی‌های انقلاب و وقوع آن بورسیه دانشجویان خارجی از طرف دولت ایران قطع گردید و زنده‌یاد اکبر حسنی روزی  تعریف نمود که مختارزاده دلبستگی به مال دنیا نداشت و هرچه از ایران برایمان می‌رسید را خرج می‌کرد و وقتی بورسیه‌ها قطع شدند ایشان اصلاً پولی برای ادامه تحصیل نداشت و مجبور به ترک کشور انگلستان و بازگشت به وطن گردید و با بازگشایی دانشگاه‌ها در سال 62 به‌عنوان عضو هیات علمی دانشگاه علم و صنعت ایران مشغول به‌کار گردید. و دکترایش را سال‌ها بعد دریافت نمود. برای کسانی که در گروه ریاضی در دهه‌های 60 تا آخر 80 تحصیل نموده‌اند وجود او یک موهبت بزرگ بود. کسی که هم‌چون استادش دکتر مصاحب سخت‌گیر و مهربان بود. عالی تدریش می‌کرد با تمام وجود آن‌چه را می‌دانست با خطی خوش و فشار زیاد گچ روی تخته می‌نگاشت. با دست چپ معمولاً تخته را پاکی می‌کرد و مقداری آستین دستانش را بالا می‌زد. هیچ‌وقت او را با کت و شلور ندیدم و اغلب در زمستان‌ها کاپشن به‌تن می‌کرد. اهل پوشیدن روپوش هم نبود و وقتی تدریس می‌کرد گویا در عالم ریاضیات غرق می‌شد و اصلاً حواسش نبود که سر و رویش دارد با گچ مخلوط می‌شود. سبیل‌های بلندش که روی دهانش را می‌گرفت با دست گچی کنار می‌زد و سبیل‌ها نیز سفید می‌شدند. اهل نشستن نبود و وقتی خسته می‌شد به لبه‌ی تخته تکیه می‌داد و می‌گفت بچه‌ها چرا آپوستل چنین فرضی را در قضیه قرار داده است. وای که بهترین کلاس‌های زندگی‌ام کلاس‌های آنالیز ریاضی او بود. همه‌اش سوال و جواب بود و تمام شیوه‌ی تدریسش بدین‌گونه بود و به قول جرج پولیا در کتاب خلاقیت ریاضی شیوه‌ی تدریسش یادگیری فعال بود.  ادامه دارد